18. Κόπραινα

Η Κόπραινα απέκτησε ιδιαίτερη σημασία για την ευημερία της Άρτας το 1881, όταν η πόλη έγινε τμήμα της ελληνικής επικράτειας. Καθώς δεν υπήρχαν δρόμοι που να την συνδέουν με την υπόλοιπη χώρα, και το παραδοσιακό λιμάνι της, η Σαλαώρα, είχε μείνει υπό οθωμανικό έλεγχο, όλα τα εμπορεύματα έπρεπε να περάσουν από την Κόπραινα. Αλλά υπήρχαν σημαντικά προβλήματα: το κλίμα ήταν ανθυγιεινό (λόγω των κουνουπιών) και δεν υπήρχε αρκετό στέρεο έδαφος για να αναπτυχθεί κάποιος οικισμός. Η Κόπραινα δεν απέκτησε λοιπόν ποτέ τίποτα περισσότερο από ό,τι ήταν αναγκαίο για το εμπόριο: ένα τελωνείο, αποθήκες, δεξαμενές νερού, ένα σταθμό χωροφυλακής και ένα πανδοχείο.

Η θάλασσα στην Κόπραινα είναι πολύ ρηχή, οπότε τα πλοία αναγκάζονταν να ρίξουν άγκυρα στα ανοιχτά και να ξεφορτώσουν επιβάτες και φορτίο σε μικρές βάρκες που αναλάμβαναν τη μεταφορά στην ακτή. Εκεί φόρτωναν τα εμπορεύματα σε βαγόνια και τα πήγαιναν από την αποβάθρα στις αποθήκες. Οι εργάτες με τα χρωματιστά πουκάμισα έσπρωχναν τα βαγόνια που ήταν γεμάτα αλεύρι, ζάχαρη, καφέ, ρύζι, φασόλια και φακές. Όταν έβρεχε πολύ (καθόλου ασυνήθιστο), τα κτίρια έμοιαζαν να πλέουν στο νερό, καθώς στεριά και θάλασσα γίνονταν αδιαχώριστα. Τα παιδιά ενθουσιάζονταν με τα καράβια: κολυμπούσαν δίπλα τους και μάζευαν τα κέρματα που τους πετούσαν οι επιβάτες.

Το πιο γραφικό σημείο της Κόπραινας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο νότια. Ένας ξύλινος διάδρομος που ακολουθεί την κοίτη του ποταμού Βωβού σας πάει από την κεντρική πλατεία στον φάρο, που κατασκευάστηκε το 1907 σε ένα νησί που σχηματίστηκε από την κοπριά. Οι ντόπιοι κτηνοτρόφοι έφερναν τις αγελάδες τους εδώ και σταδιακά το μικρό κομμάτι στέρεου εδάφους μεγάλωσε αρκετά ώστε να χωράει ο φάρος και η κατοικία του φαροφύλακα. Και τα δύο κτίρια έχουν θεμελιωθεί σε πασσάλους, όπως τα αρχοντικά της Βενετίας. Ο φάρος ήταν απαραίτητος για τη λειτουργία του λιμανιού μέχρι την παρακμή του στα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε αναπτύχθηκε το λιμάνι της Πρέβεζας.

Ανάμεσα στα λιγοστά κτίρια που χρησιμοποιούνται ακόμα είναι το μικρό καφενείο-ταβέρνα απέναντι από το παλιό τελωνείο. Δεν είναι δύσκολο να το βρείτε, απλά ακολουθήστε τις μυρωδιές. Το μαγαζί είναι απλό και κυριαρχεί το ξύλο. Μπορεί να νιώσετε λίγο αμήχανα όταν μπείτε, καθώς η ηλικιωμένη ιδιοκτήτρια, η κυρία Μαρία, θα σας ρωτήσει τι θα πάρετε. Ο καφές είναι πάντοτε μία καλή επιλογή (ο ελληνικός της κυρίας Μαρίας είναι εξαιρετικός) αλλά καλά θα κάνετε να δοκιμάσετε το φαγητό. Δεν υπάρχει κατάλογος, απλά ζητήστε ό,τι υπάρχει διαθέσιμο. Οι περισσότεροι ντόπιοι από εδώ μέχρι την Άρτα γνωρίζουν ότι εδώ θα βρουν ασυναγώνιστες λιχουδιές.